چقدحس خوبیه ! خیلی میچسبه... وقتی تمام امتحانات باموفقیت بدی . 

چیزی که تو دوران گذشته تحصیل محقق نشده بود . دلیلش بماند برای خودم ؛ کم کاری خودم و ناامیدی دوتا از اصلی ترین دلیلش بود . بهرحال الان باوجود اینکه موقعیت شغلی برای خودم متصور نیستم اما بازهم ناامید نیستم چون به هیچ وجه دلم درگرو کار دولتی نبوده و نیست . 

 کلا حس خوبی داشت ... باوجود گرما و طولانی بودن مسیر حس خوبی برام تداعی میشد و روحم رو نوازش میداد .

نمیدونم چطور بگم ؛ پس نمیگم 

یکی از حس های خیلی خوب ک همیشه برای آدم بوجودنمیاد رو زمان خدمت سربازی داشتم وقتی بود که ازگرفتن مرخصی ناامیدشده بودم ، روزهای زیادی گذشته بود. هفتاد و هفت روز تبعید و سختی و تنهایی و ... به جایی رسیدم ک فرماندمون گفت مرخصی بهت نمیدم . چون من ر.و فرستادن آشپزخونه . باروحیاتم جور در نمیومد نموندم. فرماندمون گفتم سرم درد میکنه. اونم گفت منم وقتی میخام بهت مرخصی بدم دستم درد میکنه. ادم سختگیری بود منم فکرنمیکردم تا آخر خدمت سربازی یهم مرخصی بده!

یهو ارشدمون اومد گفت برات مرخصی گرفتم . منم بابیل علفهای هرز اونجا رو میزدم . تاگفت تو اون گرمای بوشهر سرازپا نشناختم. باخودم گفتم نباید فرصت رو از دست بدم و ازلحظه ب لحظه ی مرخصی باید استفاده کنم . 

فقط یک کار انجام دادم ، شامپو برداشتم سرم رو شستم . کیفم آماده بود ، از اونجا زدم بیرون . تو راه همه ش میدویدم که یه موتوری ایستاد و قسمتی از مسیر رو رسوندم. هنوز چهره ش و موتورش توذهنمه . 

ظهربود سریع بلیط گرفتم . تا حرکت اتوبوس یک ساعتی فاصله بود ، همونجا از جیگرکی چنتاسیخ جیگرخریدم وزدم تورگ...

سوار اتوبوس شدم و رفتم شیراز . 

بعضی از این خاطرات رو آدم هیچوقت فراموش نمیکنه . و واقعا یادآوریش لذتبخشه...

توصیف اینکه بگم امروز چ حسی داشتم برام مشکله ! شاید آینده اون روزهای خوب تعبیربشه.

به امید روزهای خوش بهتر ...

سال هفتاد و هفت بود ، مونده بودم برم سربازی یا درس بخونم ، رفتم استخاره گرفتم ، واسه سربازی رفتن خیلی بد اومد ، یعنی شدید بد اومده بود که خودش گفت تا میتونی دیرتر برو ... چون تکلیفم نامشخص بود از همه چی دلزده شده بودم ، میخواستم یه کاری انجام داده باشم از طرفی حال و هوای درس خوندن هم نبود ، و وقتی فکر میکردم یکسال دیگه بخونم و نتیجه ای نگیرم این بود که تصمیم گرفتم برم سربازی ... دفترچه گرفتم و همه ی کارام رو انجام دادم ، زمان اعزام به خدمتم هجدهم اسفند هفتاد و هفت بود ، چندماه گذشت و روز اعزام رسید حدس بزنید آموزشی کجا افتادم ؟ارتش ، نیروی دریایی سیرجان ، دوره ی دویست ... این درحالی بود که خیلی بچه ها سپاه افتادن ... همون موقع یکی از درجه دارا برامون صحبت کرد که میتونید خدمتتون رو بخرید یا امسال رو درس بخونید و سال دیگه اقدام کنید ، گفتم حالا که اومدیم بزار بریم زودی تموم شه ... غافل از اینکه در شرایط سخت ، زود نمیگذره ، هرروز که میگذره پدر آدم درمیاد ، خلاصه ما رفتیم از روز اول اذیتها شروع شد ، بشین، پاشو ، غلط زدن ، رژه و ... بدو رو و ... تو اون هوای سرد ، با غذای خیلی کم که بعضی صبحا فقط یه تکه نون بهمون میرسید و یه سر قاشق مربا  با چای ،گردان حمزه ، گروهان دو ، دوران آموزشی هممون مثل هم بودیم ، هممون یه درد داشتیم ، درجه دارا رفتار خوبی نداشتن ، اگه شد درباره خاطرات اون روزها و حرفایی که بهمون میزدن که تو دفتر خاطراتم نوشتم مینویسم هرچند سخت بود ولی گذشت ... همه ی اون دوماه آموزشی رو تو پادگان بودیم و حتی یه ساعت هم مرخصی شهری نرفتم ، گرفتنش سخت بود ، اونم برای دو ساعت ارزشش رو نداشت ، تا میومدی به در پادگان برسی ، یکساعتش رفته بود ، وقتی آموزشمون تموم شد و از در پادگان خارج شدیم با صحنه ی عجیبی مواجه شدیم ، شور و غوغا و هیجان شهر ، چیزی که دیدنش بعد از دوماه برای هممون خیلی جالب بود ... یک هفته به ما مرخصی دادن ، بعد از دوماه خیلی کم بود و هنوز نرسیده باید میرفتیم پادگان دریایی بوشهر ، یگان سبز آباد خودمون رو معرفی میکردیم . چندروز اونجا بودیم باید تقسیم بندی میشدیم، هرکسی نسبت به حرفه ای که بلد بود باید پشت یه تابلو که نوشته بودن و دست یکی از سربازا که جلو نشسته بود داده بودن می ایستاد ، منم چون مدرک برق ماشین و تعمیر ماشین داشتم پشت تابلو برقکار اتومبیل ایستادم ، ما رو بردن حفاظت اطلاعات اونجا ، میگفتن جای خوبیه ، بعد از نامنویسی و اینا من رو صدا زدن ، یه ماشین خیلی درب و داغونی که همه ی سیمهاش بیرون زده بود رو تو اون هوای گرم به من دادن که اینو درستش کن ... چی دارن میگن اینها ؟! نه کارگاهی بود ‏!‏ نه استادکاری ‏!‏ ما هم که بصورت تئوری یاد گرفته بودیم ، بعد از یکساعت اومدن دیدن هنوز هیچکاری نکردم ... اینجا بود که من رو به جایی بنام پشت ستاد تبعید کردن ، حالا پشت ستاد کجا بود؟ یه ساختمان نیمه کاره پشت ستاد فرماندهی ‏!‏ هرکی از هرکجای کشور خلافی مرتکب شده بود رو برای ساختمان سازی تو اون شرایط آب و هوایی جمع کرده بودن ، منم قاطی اونا ، هرکدومشون یه خلافی داشتن ، جرم منم این بود که الکی گفته بودم برقکار ماشینم ‏!‏ همه ی اینا معتاد ، آدمای شرور که زیر بار حرف فرماندشون نرفتته بودن ، یا کتک کاری کرده بودن ، بهرحال یک خلافی داشتن ، یه اوضاعی بود از روز اول ... اذیت میکردن ، مسخره میکردن ... و هرچی خلاف داشتن رو اگه متوجه میشدن گردن مای تازه وارد مینداختن که این زیرآب ما رو زده ، از اون ساختمان فقط دوتا از اطاقاش رو پلاستر سیمان زده بودن و آسایشگاه بود ، سطح فرهنگشون زیرصفر بود ، بگم حوصله توالت رفتن نداشتن و حاضر نبودن مسیر طولانی رو برای رفتن به اونجا طی کنن بخاطر همین اطاقای کناریش ... خودتون بگیرین ، چه روزای سختی بود، روزهایی که هرروزش کلی دیر میگذشت و  باوجود صحبت کردن باهاشون که ما رو نباید میوردید اینجا و شنیدن این حرف که خدمت خونه ی خاله نیست و هرجا گفتن باید خدمت کنید ، معلوم نبود کی از اینجا خلاص میشیم ، خیلی سخته ندونی تا چه وقت اونجا باید بمونی و تو اونمدت فقط دعا میکردم و از خدا میخواستم جای بهتری باشم ‏!‏ دیگه طاقتی هم نمونده بود و بین یه اونطور آدمایی که از روز اول که اومدم یکیشون لباس عرقیش رو  شونه ی من انداخت و نشست دستش رو بشوره یعنی میخواست مسخره کنه ، منم درسته جثه ای نداشتم ولی توهین و استهزا کسی رو تاب نمیوردم ، لباسش رو تو آبشل انداختم و کتککاریا شروع شد ... بنظرم هر آدمی میرفت اونجا تاب آوردنش مشکل بود چه برسه به من با این روحیات حساس، این بود که بدون تعارف بگم : افسردگی گرفتم ، اونم شدید ، دوری از خانواده، فشارهای اونجا، هوای گرم و شرجی با اون بچه ها ... فقط تکیه گاهم خدا بود و انگار خدا هم حرف دلم رو شنید و بیشتر اونجا نموندم ، یه شب فرماندمون که کرد بود و کرمانشاهی اومد اونجا و از هرکسی کارایی که انجام داده بودن رو پرسید، یکی دونفر پروریی کردن که اونها رو شدیدا کتک زد به من که رسید ، گفت این و یکی دیگه از سربازا رو فردا ببر جای قدیم اسلحه مهمات ، به من گفت : اونجا را آباد میکنی پسرم ها ... خیلی خوشحال شدم بالاخره از اونجا خلاص شدم و رفتم جای جدید، فقط دونفر اونجا بودیم ، یه ساختمان قدیمی متعلق به یکی از خانها که بعد از انقلاب از اونجا رفته بود و حالا دست نیروهای ارتش افتاده بود !یک طرفش درخت لیمو و طرف دیگه اش باغ ، فرماندمون چون به من اعتماد کرده بود اونجا رو به من سپرد ، چون تو شهر بود و تنها بودیم ، من برای اولین بار دست قدرت خدا رو به این وضوح دیدم و برام آشکار شد برای خدا هیچکاری سخت نیست ، اما یه ناراحتی دیگه داشتم که فکر میکردم هیچوقت مرخصی نمیرم ، چون مساله ای پیش اومده بود بین من و فرماندمون و صراحتا بهم گفت بهت مرخصی نمیدم تا پایان خدمتت ، و برام سخت بود چون دلم خیلی تنگ شده بود ، تازه با کل دوران آموزشی پنج ماه از سربازی گذشته بود و هفتاد و هفت روز بود که تو بوشهر با اون شرایط بودم ، که ارشدمون اومد و دیدم برام برگ مرخصی آورده ، خیلی خوشحال شدم، مشغول باغبونی و کارای اونجا بودم ، فقط سرم رو شستم و دویدم ساکم رو برداشتم با دو رفتم سرخیابون، خیلی حرف زدم ، خدمت من همونجا ادامه پیدا کرد تا تمام شد ولی بهرحال سخت بود و این ناراحتیا هرچند کم شد ، اما ادامه پیدا کرد تا جریان پست قبلی که گذاشتم پیش اومد و اینبار از خانواده و آشنایان خودم ضربه خوردم ،تا اینکه ماجرای عقد من با اون صورت گرفت و دیدم نمیتونم بهش علاقمند بشم و نمیخامش ، اینبار و بعد از تموم شدن ماجرا تازه سلامتی خودم رو که تا حد زیادی از دست داده بودم ،  بدست آوردم،یعنی این یکی درد از همه ی دردها بدتر بود ، شاید خواست خدا بود که با این اتفاق من از این ناراحتی و غصه دربیام ولی خکمتش رو برای اون هنوز نمیدونم ... الله اعلم ... نتیجه گیری رو میزاریم بعهده ی خودتون ...